Dening : Talitha Widya Putri Aristo/9-A

Rejeki anak, lanang wadon, pancen ora bisa ditebak. Mula, esuk-esuk nalika embun isih ngemba, bunda wis budhal menyang pasar, arepe tuku bahan-bahan kanggo acara bakar-bakar ngerayakake tahun baru. Adekku, isih bungah-bungah, mlaku-mlaku ing omah, ora ana tandha- tandha bakal lara. "Aku ora sabar nunggu acara bengi Iki!" teriakke karo semangat. "Podo dek" saurku. Wajahe sumringah, kaya srengenge esuk sing lagi munggah. Dheweke malah melu mbantu bunda nylapake bahan- bahan kanggo acara wengi iki, seneng banget bisa melu ngerayakake tahun baru karo keluwarga.

Acara persiapan bakar-bakar mlaku lancar. Bumbu-bumbu wis rampung disiapake, jagung lan sosis wis dibumbuni kanthi ati-ati. Bapak melu nyunduki jagung, tangane cekatan lan trampil. Aku melu ngiris- iris sosis, mbantu bunda supaya kabeh rampung kanthi cepet. Kabeh anggota keluwarga melu nyambut gawe, nggawe suasana rame lan tentrem. Rasa seneng lan kekeluargaan banget kerasa banget ing wayah awan iki. Nanging, takdir dudu kaya sing dikarepake. Sore harine, adekku tiba-tiba demam tinggi. Wajahe pucet, awake panas, lan lemes banget. "Dik, kowe kok koyo ngene? Sakit ta?" takonku kuwatir. "awakku gak penak mbak" jawab e adekku, mripate nampake kaya bintang sing lagi padam. Acara bakar- bakar sing wis ditunggu-tunggu dadi ora banter meriahe. Adekku kudu istirahat turu ing kamar.

Wengi kasebut, kita nganakake acara bakar-bakar ing omah. Suasana luwih sepi tinimbang taun-taun sadurunge. Ora ana canda tawa adekku sing biasane ngisi suasana. Omah sing biasane rame, saiki sepi, mung ana swara gemerisik geni lan obrolan alon-alon antarane aku, bapak, lan bunda. Kita mung bisa. ngguyu alon-alon, sesekali nglirik kamar adekku, ngajak supaya cepet mari. Aku ngeling-eling wajah sumringahe nalika esuk, salki mung bisa ngarep-arep dheweke cepet mari. "Mugo-mugo taun ngarep, kita isa ngerayakake bareng maneh," jare bapak. "Aamiin" saur e keluwargaku. Aku nyoba ngrasakake rasa seneng sing padha karo esuk, nanging ora bisa, atiku kaya direm, ngrasakake rasa sedhih amarga adekku lara.

Nalika jam wis nunjuk tengah wengi, nalika kita lagi asyik ngobrol, ngeling-eling kenangan- kenangan manis ing taun sing wis diliwati, ana kabar sing ngagetke. "Anak e Lilis kecelakaan" ujar simbah. "Ya Allah kok iso? jawab e bundaku.krungu kabar iki keluwargaku langsung moro menyang omah e Bu Lilis. Kabar iki kaya kilat, ngrusak kasenengan sing isih ana. Dulurku kecelakaan motor, amarga lagi mulih saka acara tahun baru. Untunge, ora pati parah, mung luka-luka, nanging tetep wae nggegirisi. Simbah crita yen dulurku iki ora oleh ijin saka wong tuwane kanggo nglampahi wengi tahun baru Karo kancane ning njaba. Nanging, dheweke tetep kekeh.

Kedadeyan iki ngajari kita kabeh, yen pepeling wong tuwa iku kudu dijogo. Yen ora diidini, aja nganti kekeh. Wong tuwa mesthi ngerti sing paling apik kanggo anak-anake, Rejeki, kesehatan, lan keselamatan pancen ora bisa ditebak. Mungkin, yen dulurku nuruti wong tuwane, dheweke ora bakal kecelakaan. Mungkin, yen adekku ora lara, acara Tahun Baru kita bakal luwih meriah. Nanging, kabeh iki wis dadi takdir. Kita mung bisa ndungo supaya adek cepet mari lan dulurku cepet sehat. Muga-muga taun anyar iki dadi taun sing luwih becik lan pinuji kanggo kita kabeh. Kita kudu luwih ngajeni lan ngurmati wong tuwa, amarga pepelinge iku kanggo kebaikan kita dhewe. Muga-muga taun anyar iki dadi awal anyar kanggo kita kabeh, supaya luwih bijaksana lan ngerti makna sesungguhnya saka kekeluargaan.