Esuk kang cerah, Aku lan Masku mutusake dolan menyang kebun binatang. Iki ide saka Masku sing kepingin weruh kewan-kewan kang biyen mung dideleng saka buku pelajaran. Aku, Adhik e, setuju amarga dheweke uga seneng kewan lan jarang dolan.

   "Wis siap,Mass? Aku wis nggawa kamera kanggo njupuk foto kewan-kewan unik!" ujarku kanthi semangat.Masku manggut, “Aku uga nggawa jajan. Mengko yen pengen ngemil, ora perlu tuku ing kono.”Ora suwe, dheweke numpak bis menyang kebun binatang sing lumayan adoh saka omah. Perjalanan kasebut dilakoni kanthi obrolan santai. Aku lan Masku sering guyon, nggawe dalane luwih nyenengake. Udara segar nambah semangat kanggo nyedhaki panggonan sing bakal dikunjungi.Sawise tekan kebun binatang, hawa seger lan swara kewan langsung nyambut kedatangané.Aku langsung tuku tiket lan ngomong, “Mass, ayo mlebu. Aku ora sabar arep weruh gajah!”Nalika mlebu, panggonan pisanan sing dikunjungi yaiku kandhang gajah.

   Aku lan Masku mandeg suwe, ndeleng gajah sing gedhé lan alus obah. Gajah iku katon sibuk dolanan bal lan ngangkat benda nganggo belalai.“Gajah iki pinter, ya? Deloken carane dheweke ngangkat bal nganggo belalai,” ujarku kagum.“Iya, aku kepingin nyoba mangan pisang menyang dheweke,” wangsul Masku.Masku banjur nyedhaki penjaga kandhang kanggo njaluk idin menehi panganan. Penjaga nyengguyung kanthi syarat Masku kudu ngetutake pandhuane. Aku lan Masku bebarengan nyoba menehi pisang marang gajah. Rasa seneng pancen katon saka esem lan keguyune wong loro kasebut nalika ndeleng gajah nyekel panganan nganggo belalai.Saka kandhang gajah, Aku lan Masku pindhah menyang kandhang macan. Ing kono, dheweke bisa ndeleng macan loreng sing mlaku-mlaku kanthi gagah.Masku rada grogi amarga macan iku katon galak, nanging Masku malah ngajak njupuk foto,“WOII,Mass, ayo njupuk foto karo latar macan iki! Tenang wae, ana pager kok.”Masku mesem getir nanging banjur setuju. Kamera disiapake, lan dheweke njupuk foto karo ekspresi lucu. Wong-wong sing liwat melu ketawa amarga tingkahane wong loro sing nyenengake.Kandhang sabanjure sing dikunjungi yaiku kandhang manuk. Ing kono, ana kakatua sing pinter banget. Manuk iku bisa nyebutake tembung-tembung prasaja kaya “halo” lan “piye kabare?”. Swara kakatua iku nggawe kabeh pengunjung ngakak, kalebu Aku lan Masku.“Mass, kakatua iki luwih pinter tinimbang aku. Deloken, dheweke bisa nyebut ‘halo’!” guyonku.Mas melu ketawa, “Mungkin dheweke butuh guru, Kowe bisa dadi gurune!”Aku mbales kanthi senyuman, “Wah, yen aku dadi gurune, mesthi kakatua iki malah bingung.”Ujar Masku.

   Wektu terus mlaku, lan wektu awan ngancik. Aku lan Masku mutusake ngaso ing bangku sing ana ing tengah taman. Jajan sing digawaku diatur lan diwenehake kanggo mangan bareng. Kahanan sing teduh kanthi swara manuk nyanyi nggawe istirahaté luwih nyenengake.“Iki pengalaman sing apik banget, Mas,” ujarku nalika lungguh. “Aku seneng banget bisa dolan bareng kowe.”Masku manggut, “Aku uga. Kebun binatang iki ora mung nghibur, nanging uga nambah kawruh. Aku saiki ngerti yen kewan-kewan iki kudu dijaga.”Sawise puas njelajahi kebun binatang, Aku lan Masku mutusake bali. Perjalanan bali diiringi obrolan sing nyenengake. Dheweke rembugan babagan pengalaman dina iku, ngguyu, lan sesekali nyritakake ulang momen-momen sing lucu.“Mas, kapan-kapan kita dolan maneh, ya?” ujarku.“Pasti! Ning kene utawa panggonan liyane, sing penting bareng-bareng,” wangsul Masku kanthi mesem.

   Dina iku dadi kenangan sing ora bakal dilalekake. Dolan menyang kebun binatang ora mung menehi hiburan, nanging uga menehi pelajaran kanggo luwih ngurmati alam lan makhluk liyane. Aku lan Masku bali menyang omah kanthi rasa seneng lan syukur. Dheweke mutusake kanggo terus njaga persahabatan lan sesambungan sing apik karo alam.